The Inner Game of Music

Inleiding: De Strijd in Je Hoofd!

Iedereen die ooit een instrument heeft leren bespelen, een sport heeft beoefend of een nieuwe vaardigheid heeft willen leren, kent het gevoel. Je staat op het punt om te beginnen, maar je hoofd wordt overspoeld door een stroom van zelfkritiek en instructies. "Houd je schouders recht," "ontspan je arm," "denk aan de volgende noot," "val niet!" Dit innerlijke commentaar, bedoeld om te helpen, saboteert vaak juist je pogingen.

Wat als de sleutel tot vooruitgang niet 'harder proberen' is, maar juist het tot rust brengen van je innerlijke criticus? Het concept van een "Inner Game," zoals verkend in het boek "The Inner Game of Music," biedt een krachtige, contra-intuïtieve benadering om ons natuurlijke potentieel te ontsluiten. We duiken in de drie meest revolutionaire inzichten uit deze filosofie die je kijk op leren voorgoed kunnen veranderen.

1. De Paradox van Over-instructie: Waarom Minder Denken Tot Meer Leidt.

De auteur van het boek deelt een persoonlijk en onthullend verhaal over leren skiën. Hij, een B-student en muzikant, nam dure lessen om elke techniek perfect te leren. Zijn broer Jerry, die geboren werd met cerebrale parese en daardoor beperkte controle heeft over de linkerkant van zijn lichaam, benaderde het leren op een totaal andere manier. Jerry, een excellente student die in alles uitblonk, las het boek 'Inner Skiing' en focuste puur op gevoel.

Terwijl de auteur op de piste stond, verlamd door angst, raasde er een "eindeloze stroom van instructies" door zijn hoofd: 'Houd je gewicht naar voren... focus op de binnenkant van de ski... ontspan... val niet...'. Deze mentale ruis maakte hem niet alleen een slechtere skiër dan zijn broer, maar ontnam hem ook al het plezier.

'This constant stream of excellent advice did very little to help me get down the hill - and it certainly prevented me from taking any pleasure in skiing.'

Dit verhaal illustreert op een diepgaande manier hoe overmatige zelfinstructie ons natuurlijke leervermogen blokkeert. Jerry’s succes bewijst dat de Inner Game gaat over het aanboren van een aangeboren potentieel dat losstaat van voorgeschreven instructies of zelfs vermeende fysieke beperkingen. Echte vaardigheid ontstaat wanneer we de bevelende stem in ons hoofd tot zwijgen brengen en leren te vertrouwen op de ingebouwde intelligentie van ons lichaam.

2. Het Echte Spel: Overwin Je Innerlijke Obstakels.

De filosofie van de Inner Game, oorspronkelijk ontwikkeld door Timothy Gallwey, maakt onderscheid tussen twee 'spellen' die we tegelijkertijd spelen:

• Het Uiterlijke Spel (Outer Game): Dit is het spel dat we spelen tegen externe obstakels om een extern doel te bereiken. Denk aan het spelen van de juiste noten, het winnen van een wedstrijd of het succesvol afronden van een project.

• Het Innerlijke Spel (Inner Game): Dit is het spel dat zich afspeelt in onze eigen geest. Het wordt gespeeld om interne obstakels zoals zelftwijfel, angst, nervositeit en een gebrek aan concentratie te overwinnen.

Dit onderscheid tussen het uiterlijke en innerlijke spel verklaart perfect het verschil op de skipiste. De auteur was volledig gefocust op het 'uiterlijke spel' – de 'correcte' technieken – terwijl Jerry het 'innerlijke spel' won door zijn angst en mentale ruis te negeren, waardoor zijn uiterlijke prestaties vanzelf volgden.

De centrale, krachtige stelling van de Inner Game is dat wanneer we ons richten op het winnen van het innerlijke spel – door mentale ruis te verminderen – onze prestaties in het uiterlijke spel automatisch en bijna moeiteloos verbeteren. Dit is een diepgaande verschuiving in perspectief. Het verlegt de focus van een strijd tegen de wereld naar een proces van het vrijmaken van ons eigen innerlijke pad.

3. De Kracht van Bewustzijn: Observeren is Effectiever dan Forceren.

De auteur vertelt over zijn contrabasstudent Randy, die maandenlang worstelde met een gespannen onderarm. Alle pogingen van de auteur om Randy te instrueren te ontspannen, hadden gefaald.

De doorbraak kwam met een simpele, maar revolutionaire oefening. De auteur vroeg Randy niet om te ontspannen, maar om de spanning in zijn arm simpelweg op te merken en te beoordelen op een schaal van 1 tot 10. Vervolgens moest hij de spanning bewust variëren.

Het resultaat was bijna wonderbaarlijk. Door dit simpele, oordeelloze bewustzijn was Randy in staat om zelf te identificeren welke spieren hij moest ontspannen. Hij loste een hardnekkig probleem op, "bijna alsof het per ongeluk gebeurde."

'...he had managed to solve the entire problem without my telling him what to do!'

Dit is geen abstracte theorie; het is een concrete techniek. De volgende keer dat je vastzit, stop met jezelf te commanderen. Vraag in plaats daarvan: 'Wat gebeurt er nu precies?' Observeer zonder oordeel. Daarmee geef je je lichaam de data die het nodig heeft om zichzelf te corrigeren, ver weg van de ruis van je innerlijke criticus.

Conclusie: Laat de Mozart in Jezelf Los!

De kern van de Inner Game-filosofie is verrassend eenvoudig. Verminder contraproductieve zelfinstructie, focus op het winnen van de innerlijke strijd tegen angst en twijfel, en gebruik oordeelloos bewustzijn als je belangrijkste instrument voor verbetering.

Deze concepten helpen ons om ons "kinderlijke potentieel" te herontdekken – de natuurlijke, onbevreesde en nieuwsgierige manier waarop we leerden voordat zelfbewustzijn in de weg kwam te staan. Het boek noemt dit de "Mozart in ons." Het is een methode om de lagen van zelfkritiek en angst, die we als volwassenen hebben opgebouwd, af te pellen en terug te keren naar de natuurlijke, nieuwsgierige leermethode van het kind dat we ooit waren.

Wat zou jij kunnen bereiken als je de innerlijke criticus het zwijgen oplegt en simpelweg met kinderlijke nieuwsgierigheid aandacht schenkt aan wat je doet?